Van Dine'ın başka bir kitabından bahsetmiştim önceden. Agatha Christie kitaplarının havasını veren dedektif romanları var. Christie gibi çerez niyetine okunabilecek türden kitapları. Bu da iki günde bitiriverdiğim bir kitabıydı. Spoiler içermeyen incelememi sizinle paylaşmak istiyorum.
-Yazar: S. S. Van Dine (gerçek adı: Willard Huntington Wright)
-Yayın Yılı: 1938
-Seri: Philo Vance Serisi’nin on ikinci kitabı
-Tür: Polisiye, Dedektif Romanı
-Başkarakter: Philo Vance – entelektüel, kibirli ama zeki bir amatör dedektif
Grace Allen Cinayeti, Van Dine’ın polisiye kariyerinde farklı bir deney olarak görülür çünkü dönemin popüler komedi ikilisi George Burns ve Gracie Allen'dan ilham alır. Kitap, Gracie Allen'ın bizzat romana dahil olduğu alışılmışın dışında bir polisiye örneğidir. Geleneksel Van Dine atmosferine göre daha mizahi bir yapısı vardır.
Philo Vance, New York’ta bir cinayet davasıyla ilgilenirken olaylara Gracie Allen da dahil olur. Fakat Gracie, bildiğimiz klasik bir dedektif yardımcısı gibi değil: onun gerçeküstü esprileri, konuyu ciddiyetle ele almaması ve alışılagelmişin dışındaki yorumları romanın tonunu oldukça değiştiriyor.
Cinayet, gizemli şekilde ölen bir kadının etrafında şekilleniyor. Vance bu olayı çözerken, Gracie Allen'ın spontane çıkışları hem komik hem kafa karıştırıcı bir şekilde olaylara yön veriyor. Van Dine, bu kitapta klasik mantıksal çözümlemeye Gracie'nin absürt yorumlarını ekleyerek alışılmış dedektif romanına farklı bir tat katmayı denemiş.
Dediğim gibi, Van Dine’dan önceden bir kitap okudum. Onunla karşılaştırmam gerekirse (Kış Cinyati), oradaki entelektüel, soğuk ve didaktik anlatımının yerini burada zaman zaman hafif parodiye bırakıyor.
Yine de olaylar klasik dedektif kitaplarındaki tarzla çözülüyor: deliller değerlendirilir, sorgular yapılır, finalde şok edici bir çözüm geliyor.
Van Dine her kitabının sonuna bu bölümü eklemiştir. Kısaca özetlemem gerekirse;
Van Dine, her ciddi polisiye yazarına bir nevi "etik kılavuz" niteliğinde olan bu 20 maddeyi yazmıştır. Bu kuralların bir kısmı özetle şöyle:
-Cinayet romanının amacı, okura entelektüel bir bilmecenin zevkini vermektir.
-Dedektif, çözüm yolunda her adımı okuyucuya da göstermek zorundadır.
-Cinayet yalnızca hikayeyi ileri götüren bir araç olmalıdır.
-Tesadüfler çözümün anahtarı olmamalıdır.
-Katil romanın başlarında tanıtılmalıdır.
-Dedektifin suçlu çıkması yasaktır.
-Katil yalnızca bir kişi olmalıdır.
-Aşk ilişkisi polisiye olayın önüne geçmemelidir.
-Yazar okuru kandırmamalı ama ona meydan okumalıdır.
İlginç olan ise Grace Allen Cinayeti bu kuralların bir kısmına bilinçli şekilde aykırı davrandığını görüoruz. Mizah unsurları, gerçekliğin yer yer askıya alınması ve karakterin bir nevi parodi oluşu, Van Dine’ın bu kuralları sorguladığı bir kitap olarak değerlendirilebilir. Özellikle 1, 4. ve 10. maddelere olan yaklaşımı burada ironiyle işlenmiştir.
Okumalı mısınız? Polisiye seviyorsanız çerezlik okunabilecek bir kitap.
İnsanlar duvarları bazı insanları dışarıda tutmak için inşa ederler. Bazen de içeride..
İşte kadın kalbi, sonsuz sadist ama bir o kadar sadık...
Tesadüf diye bir şey yoktur. Sadece cehaletimizi örtmek için uydurduğumuz anlamsız, işe yaramaz bir sözdür. Evrende meydana gelen her olayın bir anlamı vardır.
Yaşamda hiç bir şey, yaşamın kendisi kadar önemli değildir.Önemli olan şeyleri biz insanoğlu yaratıyoruz.Ve onlara tapınıyoruz. Bütün çürümüş şeyleri yaşamın anlamıymış gibi önemsiyoruz...
Bu kokuşmuş dünyanın kargaşadan tepemize çökmesine daha çok var.
Hiç yorum yok: