Birbirimize Aidiz...

Uyarı: Çok da iç açıcı bir gönderi değildir. Ruhsal sıkıntılar hakkında yazıp yazmamak arasında gidip geliyorum. Çünkü bir yerde burayı temiz ve güzel şeylerle tutmaya çalışıyorum ama bir yerde hayatımızın bunlardan ibaret olmadığını ve  kötü hissettiren şeyleri de paylaşmamız gerektiğini düşünüyorum. Çok sık olmasa da sanırım bunu yapacağım.

Dün akşam, rutin bir günün ardından beklenmedik bir haberle ağır bir panik atak geçirdim. Benim ya da yakınıma ait bir haber değil tabii, sosyal medyada karşılaştığım bir haberdi. Aslında bu tarz haberlerden uzak durmaya çalışıyorum ama hayat bu, karşımıza çıkarıyor bir şekilde. Haberden bahsetmeyeceğim, daha çok içsel bir yolculuk olacak bu...

Bayadır panik atak geçirmiyordum çünkü bir ara çok sık yaşar olmuştum bu durumu. Atlattım zannetmiştim. Ama dün kim bilir kaç dakika boyunca süren o cehennemde tekrar kendimi kaybettikten sonra kendime geldiğimde ateşim yükselip bedenim tir tir titredi. O anları şu an hatırlamak bir film şeridi gibi, korku filmi gibi geliyor ve ürpertiyor beni. Başlarda çok ne yaptığımı bilmesem de çok sık yaşamaya başladığımdan bir süre sonra büyük bir çaba sarf ederek kendimi sakinleştirmeye çalışıyorum bu durumlarda. Sakinleştiğimde de ayrı bir sıkıntı. Baş dönmesi, ateş ve sonrasında büyük bir sıkıntı ve sonrasında büyük bir boşluk... Yine o kurak topraklara dönüyorum. Etrafımdaki hiçbir şeyi algılayamıyorum. Sadece boş boş bakıyorum. Sonra da saat kaç olursa olsun sadece ve sadece uyuma isteği...

Dün işte tam uyuma aşamasındayken, zaten çok erken bir saatte değil. Yine telefonu elime aldım. Aslında benim sorunum bu sanırım. Sosyal medyada çok fazla vakit geçiriyorum. Önceden bu kadar vakit geçirmeyeceğimi söyleyip bir süre geçirmemiştim ama sonra unuttum gitti. Tekrar hatırlamam gereken bir şey bu aslında. Her neyse, bu sefer de karşıma öyle güzel bir şarkı çıktı ki ruhuma dokundu. Boşluktan kurtardı. Beni beynimin kuraklıklarından kurtarıp aşkla, sevgiyle dolu bambaşka bir dünyaya götürdü. O şarkı ise Ritchie Valens'in We Belong Together şarkısı.

Ara ara bu sözümü tekrarlıyorum zaten. Bazen müziklerin insanı nasıl bu kadar etkileyebildiğine şaşırıp kalıyorum. Aslında tek bir mekandayım. Benim etrafımda olan biten bir şey yok ama kafamızda öyle şeyler gelip geçiyor ki zaman, mekan, kim olduğumuz her şey ama her şey karışıyor. Bu sefer müziğin iyileştirici gücüyle karşılaştım. Klasik bir son yazacağım size ama hayat öyle ki en beklenmedik zamanda beklenmedik küçük bir ışıkla tekrar hayata bağlayıverir bizi. Bu sadece bir şarkı bile olabilir...